संत श्री गोरा कुंभार

संत गोरा कुंभार हे महाराष्ट्रातील वारकरी संप्रदायातील सर्वात ज्येष्ठ संत होते तसेच ते संत नामदेव व संत ज्ञानेश्वर यांचे समकालीन देखील होते. त्यांनी अनेक अभंग रचना केल्या आहेत. ते विठ्ठलाचे निस्सीम भक्त होते.

एके दिवशी गोरा कुंभार पायाने चिखल तुडवीत होते व देहभान विसरून अखंडपणे अभंग म्हणत होते. त्याचवेळी त्यांचे छोटे बाळ रांगत रांगत त्यांच्याकडे आले व त्यांच्या पायाला मिठी मारू लागले मात्र विठ्ठलनामात प्रचंड तल्लीन असणाऱ्या गोरा कुंभाराना त्याक्षणी ना त्या बाळाचा स्पर्श जाणवला, ना बाळ आपल्या पायाशी असल्याची  जाणीव झाली. ते त्याच तल्लीन अवस्थेत व मुखाने विठ्ठलनाम जपत चिखल तुडवीत राहिले व पुढच्याच क्षणी ते बाळ चिखलात पडले व आपल्या पित्याच्या पायाखाली आले ....आणि गोरा कुंभार चिखल समजून त्या बाळालाही तुडवीत राहिले.. व्हायचा तोच परिणाम झाला....त्या तुडवण्याने त्या बाळाचा प्राण गेला व त्याचे रक्त-मांस-हाडे त्या चिखलांमध्ये मातीप्रमाणे मिसळली गेली... आपल्या भक्तीत लीन असलेल्या गोरोबांना तरीही भान आले नाही. त्याचवेळी पाणी भरायला गेलेली त्यांची पत्नी संती घरी आली व बाळ कुठंच दिसेना म्हणून बैचेन होऊन  सगळीकडे  ती शोधू लागली. तेवढ्यात तिचे लक्ष गोरोबां तुडवीत असलेला चिखलाकडे गेले...सगळा चिखल रक्ताने लाल झाला होता व त्यात बाळाचे अवशेषही दिसत होते. क्षणात झाला प्रकार संतीच्या लक्षात आला व तिने काळजाचा ठाव घेणारा टाहो फोडला.. ती आक्रोश करता करता नवऱ्याला दूषणे देऊ लागली